Աշխատանք դասարանում
Կանձրևե, տղա՛ս
Կանձրևե, տղա՛ս… Աշունը թաց է,
Թաց աչքերուն պես խեղճ խաբված սիրույն…:
Պատուհանն ու դուռը գնա գոցե
Եվ դեմըս եկուր նստիլ վեհագույն
Լռության մը մեջ…: Կանձրևե տղա՛ս…:
Կանձրևե՞ երբեմն հոգիիդ մեջ ալ,
Կմըսի՞ սիրտըդ, և կդողդըղա՞ս`
Խորհելով պայծառ արևին անցյալ,
Դռան մը ներքև գո՜ց ճակատագրին…:
Բայց կուլաս, տըղա’ս… Մութին մեջ հանկարծ
Ծանր արցունքներ աչքերդ կգլորին…:
Լա՛ց անմեղության արցունքը անդարձ,
Լա՛ց չգիտնալով, խեղճ, անգե՛տ տղաս,
Խե՜ղճ որսը կյանքին, ա՜հ, լա՛ց, որ մեծնաս…:
- «Կանձրևե՞ երբեմն հոգիիդ մեջ ալ» – Սա հարց է արդյոք ներսումդ էլ է տխրություն ու ցավ, ինչպես անձրևը դրսում։
- Անձրևի և հոգեվիճակի կապը – Անձրևը խորհրդանշում է տխրություն և հոգու ցավ. ինչպես անձրևը թրջում է դրսի աշխարհը, այնպես էլ տխրությունը ներսից «թրջում» է հոգին:
- Բանաստեղծության ասելիքը – Բանաստեղծությունը խոսում է կյանքի տխրությունների ու հիասթափությունների մասին՝ ներկայացնելով, որ ցավը մեծացնելու միջոց է, այն մարդուն օգնում է հասունանալ։
Լրացուցիչ աշխատանք (տանը)
Կարդա՛ Վիլյամ Սարոյանի ,,Որտեղ ես ծնվել եմ, այնտեղ մարդիկ բարեկիրթ են,, ստեղծագործությունը։
Ստեղծագործական աշխատանք ՝ Որտեղ ես ծնվել եմ, այնտեղ մարդիկ ․․․․
Այնտեղ, որտեղ ես ծնվել եմ, կան մարդիկ, ովքեր խոսում են քամու հետ: Նրանք լսում են նրա շշուկը, բռնում այն թռիչքի ժամանակ, ինչպես հին ծանոթ երգը, և իմանում են այն գաղտնիքները, որոնք նա բերում է իր հետ։ Այստեղ երկինքը միշտ մի փոքր ցածր է թվում, քան այլ վայրերում, իսկ ամպերը կարծես կախված են հորիզոնի մի կետից մյուսը ձգված անտեսանելի թելերից։
Ժամանակ չունենք, ինչպես գիտեն այլ մասերում։ Այստեղ ժամացույցը անկասելի գետի պես առաջ չի գնում, այլ ծուլորեն կախված է օդում՝ թույլ տալով, որ օրը տարածվի որպես հիշողությունների ու երազանքների դանդաղ գորգ։ Մարդիկ այստեղ ապրում են դանդաղ, առանց վաղվա օրը հետապնդելու, որովհետև գիտեն՝ ապագան միշտ կլինի, բայց ներկան այն պահին է, երբ դու զգում ես այն:
Այնտեղ, որտեղ ես ծնվել եմ, ծառերը երգում են գիշերը: Նրանց ձայները՝ խորն ու հանդարտ, պատմում են հնագույն ժամանակների մասին, երբ երկիրը դեռ երիտասարդ էր, իսկ գետերը՝ աստղերի լույսով: Մարդիկ նստում են խարույկի շուրջը, լսում այս հինավուրց երգչախումբը և ամեն անգամ նոր բան են գտնում այս հնչյունների մեջ, ասես ժամանակը ինքնին ծածկագրված է նրանց տերևներում և ճյուղերում:
Ես վաղուց հեռացել եմ այնտեղից, բայց ինձ հետ տանում եմ նրանց շշուկները, նրանց երգերն ու նրանց հավերժական պահը, ինչպես մի գաղտնիք, որը գիտեն միայն նրանք, ովքեր ծնվել են այնտեղ, որտեղ ես եմ։
Ավետ Սարդարյան 